De toeristische route

Op weg naar haar bureau, haar hoofd nog bij het directieoverleg, ziet Nova Julia ineengedoken over haar toetsenbord zitten. Nova denkt aan het koektrommelincident, hoe Julia rood aanliep toen iemand riep: “Ja, ja, onze Julia heeft weer een date gehad!” Iedereen moest lachen. Iedereen behalve Julia.

“Hey Juul, loop je mee langs de bakker voor stroopwafels? Voor we weer in een stroopwafel-gate terechtkomen.”

Julia glimlacht flauwtjes en knikt van “Ja”.

Wanneer ze hun jassen aantrekken is Julia’s onzekerheid voelbaar. Ze zegt niets, maar haar stilte spreekt boekdelen.

Buiten slaat Nova rechtsaf.

“Uh… linksaf niet?” zegt Julia verbaasd.

“De toeristische route, Juul, we hebben geen haast, toch?”

Julia knikt, maar haar ademhaling verraadt dat ze iets kwijt wil.

"We nemen de toeristische route vandaag, Juul." Julia knikt, maar haar ademhaling verraadt dat ze iets kwijt wil.

Halverwege het park treuzelt Julia.

“Nova… mag ik je iets vertellen?

Maar echt… alleen jij?” Nova knikt.

“Vorig weekend was ik op stap.” Een diepe zucht.

“Met een meisje.”

Kijkend naar haar schoenen twijfelt Julia even.

“Ik vind haar echt heel leuk. Maar… op kantoor… ze roepen al zoveel over mij.”

Haar stem breekt bijna.

“Ik durf gewoon niks meer te zeggen. Straks gaan ze helemaal los.”

Nova voelt iets in haar borst samentrekken.

Niet om wat Julia zegt, maar om wat ze niet durft te zeggen op kantoor.

In haar hoofd gromt Super zijn eigen verontwaardiging:

“Kijk eens of dat in Guus z’n spreadsheet staat, mens. Dat arme kind voelt zich niet eens veilig in jullie roedel.”

Julia friemelt aan haar mouw.

“Het is vast onschuldig bedoeld… Maar het is gewoon niet leuk. Het maakt me onzeker. Soms denk ik: misschien moet ik gewoon niks meer delen.”

Nova zwijgt.

Julia hoeft geen advies, maar een luisterend oor.

Iemand die niet lacht, niet invult en niet wegwuift.

“Dank je dat je dit zegt,” zegt Nova zacht.

“En dat je mij vertrouwt.”

Julia’s ogen glanzen.

“Ik wou het gewoon kwijt. Iemand moest het weten, snap je?”

Julia’s ogen glanzen. “Ik wou het gewoon kwijt. Iemand moest het weten, snap je?”

Nova knikt.

Ze snapt het.

Veel beter dan Julia weet.

Dit is precies wat er misgaat op zoveel plekken.

Mensen die zich in zichzelf terugtrekken omdat een grap geen grap is.

Omdat plagen pesten wordt zodra iemand pijn voelt.

Omdat niemand vraagt hoe het echt met je gaat, maar wel de lolbroek uithangt.

En ergens denkt Nova:

Als de lolbroeken eens zouden stilstaan bij waarom ze zo nodig moeten prikken. Wat ze compenseren en zelf niet durven voelen.

Maar dat zegt ze niet.

Niet nu.

Bij de bakker neemt Julia een verse stroopwafel, zo’n warme die nog een beetje buigt.

“Julia, je hoeft niet alles te vertellen op kantoor, maar je hoeft ook niet alles te verstoppen. En bij mij ben je veilig.”

Julia knikt zichtbaar opgelucht.

Nova voelt hoe de spanning van de vergadering plaatsmaakt voor iets anders:

De realiteit dat veiligheid begint waar iemand durft te ademen.

Kan zijn wie hij is. En durft te zeggen: dit ben ik. Zonder angst voor de reacties.

Super blaft zacht in haar hoofd.

“Mens… leer je roedel eens te luisteren.”

Nova glimlacht.