De spannende directievergadering - deel 2
Nov 18, 2025
Nova’s hart bonst, hard en koppig, alsof het waarschuwt dat er geen weg terug is. Marianne kijkt haar aan met een open, nieuwsgierige blik die zegt: ga maar. En in haar hoofd hoort ze Super: “Nou, mens… nu doorbijten.”
“U weet,” begint Nova na een diepe ademteug, “dat ik het al berekend heb.”
Lopend naar het whiteboard plakt de stift in haar hand, maar haar stem klinkt helder.
“Vierhonderd fte’s. Een verzuimpercentage van 6,7 procent. Zestien dagen per jaar per medewerker. Eén procentpunt minder betekent een besparing tussen de tweehonderd- en driehonderdduizend euro.”
“Die cijfers kent u inmiddels. We hebben ze allemaal gezien.”
Guus knikt traag, Marianne zwijgt.
Nova legt de stift neer.
“Maar dat is toch niet waar het over zou moeten gaan, over die papieren werkelijkheid? Want die komt nooit uit, zolang we mensen blijven zien als getallen met vakantie-uren.”
“Maar dat is toch niet waar het over zou moeten gaan, over die papieren werkelijkheid? Want die komt nooit uit, zolang we mensen blijven zien als getallen met vakantie-uren.”
Ze voelt haar hart nog steeds in haar keel, maar haar stem krijgt kleur. “Het moet gaan over mensen. Niet over medewerkers of fte’s, maar over mensen met gezinnen, dromen en zorgen. Talenten, twijfels en verwachtingen. Over mensen die niet vanzelf opbloeien omdat ergens in een beleidsplan staat dat ze duurzaam inzetbaar moeten zijn.”
Een stilte volgt.
Dan:
“We hebben programma’s,” zegt Rob. “Coaches, trainingen…” “Ja, klopt” onderbreekt Nova hem rustig, maar vastberaden. “We hebben programma’s én plannen én grafieken. Maar geen verbinding.
We luisteren om te reageren, niet om te begrijpen.
We vergeten dat nieuwsgierigheid het begin is van ontwikkeling, niet beleid.”
Ze voelt haar schroom plaatsmaken voor vuur. “Zolang mensen zich niet gehoord en gezien voelen, gaan ze niet veranderen. En zolang leidinggevenden niet voorleven wat ze van anderen vragen, verandert er ook niets.
Zeventig procent van het gedrag van medewerkers, van mensen, wordt beïnvloed door hun leidinggevenden.”
"Zeventig procent van het gedrag van medewerkers, van mensen, wordt beïnvloed door hun leidinggevenden.”
Haar blik glijdt de tafel rond.
“Dus de vraag is niet: hoe krijgen we medewerkers in beweging?
De vraag is: “durven wij zelf te bewegen?”
Guus kijkt naar zijn pen, Siem naar het plafond.
Nova merkt dat ze zachter praat, maar de woorden klinken scherper.
“Het begint hier,” en ze wijst langzaam de kring rond. “Bij onszelf. Bij de gesprekken die we níet voeren. Over wat ons dwarszit, wat ons raakt, waar we bang voor zijn of wat we niet weten.”
Haar handen trillen, maar haar stem is vast.
“Alleen als wij leren nieuwsgierig te zijn naar onszelf, kunnen we anderen helpen dat ook te worden.”
Ze kijkt naar de cijfers op het whiteboard, de rekensom van geld en gemis.
“Die cijfers zijn mooi. Echt. Alleen cijfers produceren geen succesvolle mensen, maar succesvolle mensen maken wel cijfers waar.”
“Dus,” de kring rond wijzend, “wanneer starten wij?”
Niemand beweegt of zegt iets.
En dan, ergens in haar achterhoofd, hoort ze het: het blaffende applaus van Super, luid, onmiskenbaar, vol instemming.
Ze glimlacht.
De stilte die volgt is geen beleefdheid meer. Het is de verwachting van mensen die luisteren.
LEES DOOR IN NOVA'S DAGBOEK: De spannende directievergadering - deel 3
