De spannende directievergadering - deel 3

De vraag achter de vraag

Nova voelt de nieuwsgierige blikken van Rob, Sonja, Hamid en Marianne. Maar ook de lichte irritatie bij Guus en Siem, alsof die twee net te lang in een ongemakkelijk gesprek zijn blijven hangen.

 Ze kijkt de kring rond, haalt adem en herhaalt haar laatste woorden: “Wanneer starten wij?”

Rob leunt achterover, handen gevouwen.
“Starten met het goede voorbeeld geven bedoel je?”

“Precies, Rob,” zegt Nova rustig.
“Met voorleven wat we bedoelen.”

"Maar dat doen we toch al,” zegt hij.

Nova kijkt hem vriendelijk aan. “Is dat zo, Rob?”

“Ja,” zegt hij, iets harder dan nodig.

“We geven aan dat onze deuren altijd openstaan, en we vragen constant wat mensen nodig hebben.”

Nova glimlacht.

“Ik weet dat je het goed bedoelt. Maar realiseer je je dat jouw deur negen van de tien keer dicht is wanneer iemand naar je toe wil komen? Je bent altijd gehaast, zelden tijd voor lunch. Denk je dat dat een signaal van rust afgeeft? Dat mensen daardoor voelen dat ze iets aan hun werkdruk kunnen doen?”

Rob zegt niets.

Nova kijkt hem even aan, zachter nu.

“En als ik jou zou vragen: Rob, wat heb jij nodig? Niet als algemeen directeur, maar als mens, wat zou je dan zeggen?”

Hij schraapt zijn keel.

“Nou ja… eh, dat weet ik nu zo één-twee-drie niet. Daar moet ik over nadenken.”

"Van onze medewerkers verwachten we wél dat ze weten wat ze nodig hebben als mens, terwijl wij het van onszelf niet eens weten!"

Nova knipoogt.

“Zie je? En toch verwachten we van onze mensen dat ze dat wél weten, en dat ze het zomaar kunnen aangeven als we het ze vragen.”

Guus wil iets zeggen, maar Sonja steekt haar hand op.

“Wacht even, Guus.” Ze richt zich tot Nova.

“Dus als ik je goed begrijp zeg jij dat we met onszelf als mens aan de slag moeten, niet met het systeem of het proces? En dat dat bij ons begint?”

"Ja,” zegt Nova, zonder aarzelen.

“Precies dat. En dat is moeilijk, confronterend ook, want wij hier weten het óók lang niet allemaal. We proberen antwoorden te vinden door systemen te ontwerpen, maar we vergeten te checken of we wel de juiste vraag stellen.”

Hamid fronst.

“Hoe bedoel je dat?”

“Neem het ziekteverzuim,” zegt Nova.

“We zien het probleem als: het verzuimpercentage is te hoog. Dus we verzinnen iets om dat terug te dringen. We grijpen naar instrumenten, naar beleid, naar interventies, maar we vergeten ons eerst af te vragen waarom mensen überhaupt ziek worden.”

"We grijpen naar instrumenten, naar beleid, naar interventies, maar we vergeten ons eerst af te vragen waarom mensen überhaupt ziek worden."

Het blijft even stil, dan kijkt Marianne op.

“Net zoals we mensen leren ‘nee’ te zeggen als ze werkdruk ervaren, maar vergeten te vragen of te onderzoeken waaróm ze geen nee kúnnen zeggen. Is dat wat je bedoelt?”

Nova knikt.

“Ja, precies dat, Marianne.”

Ze kijkt de groep rond.

“We richten ons op symptomen, niet op oorzaken. We blijven vragen ‘hoe lossen we dit op?’ terwijl we zouden moeten vragen ‘waar komt dit vandaan?’”

Guus zucht hoorbaar, niet uit onwil maar uit ongemak. Marianne kijkt nadenkend voor zich uit.

Er valt een ander soort stilte.

Geen defensieve, maar één waar verandering in schuilt.

Nova voelt haar hartslag nog steeds, maar anders nu. Rustiger.

Alsof ze voor het eerst niet alleen praat, maar gehoord wordt.

LEES DOOR IN NOVA'S DAGBOEK: De spannende directievergadering - deel 4