De spannende directievergadering - deel 4

De helpende hand van Marianne

Guus schuift zijn stoel aan en claimt met beheerste stem opnieuw het gesprek.

“Dankjewel Nova. Maar verzuim, werkdruk, eigenaarschap, enzo, los je op met systemen, structuur en afspraken. Niet met dat softe gedoe.”

Rob knikt onmiddellijk, Siem ontspant zichtbaar en Sonja en Hamid kijken elkaar half instemmend, half onzeker aan.

Nova voelt hoe de energie kantelt en trekt onbewust haar schouders iets in.

Zie je wel, Nova. Je bent te soft. Ze willen cijfers, geen mensen.

In haar hoofd klinkt Super.

“Soft? Jij? Mens, al die onderzoeken naar gedragsverandering die jij ’s avonds leest, zijn die soft? Je weet verdorie meer van de menselijke psyche dan Guus van zijn eigen Excel.”

“Super…” fluistert ze in zichzelf, “het heeft toch geen zin.”

Super gromt. “Jawel. En Marianne weet het.”

Op dat moment vangt ze Mariannes bemoedigende blik.

Nova ademt diep in.

“Guus,” zegt ze rustig, “ik hoor je. En ja, structuur is nodig. Maar wat jij soft noemt is nu juist harde wetenschap.”

Guus knippert.

“Hoe bedoel je dat?”

“Ik vertel hier geen zweverig verhaal,” zegt Nova.

“Het is bewezen dat mensen pas duurzaam veranderen als ze begrijpen waar hun gedrag vandaan komt. Dat ze pas grenzen kunnen stellen als ze weten welke overtuigingen hen ondermijnen.

“Het is bewezen dat mensen pas duurzaam veranderen als ze begrijpen waar hun gedrag vandaan komt."

De menselijke psyche, gedragsverandering, neuropsychologie, het zijn allemaal exact dezelfde disciplines waar de grootste organisaties ter wereld op bouwen. Zonder die basis blijft elk systeem een pleister op een wond die we niet durven bekijken. En als jij concreet wilt worden,” vervolgt Nova, “dan is dit concreet:

Waarom vallen mensen uit?
Waarom kunnen ze geen nee zeggen?
Waarom lopen sommige collega’s zichzelf voorbij terwijl anderen floreren?

Zonder die vragen te beantwoorden, blijft elk plan een gok.”

Guus opent zijn mond, maar Rob is hem voor.

“Maar Nova… zo komen we toch niet verder…?”

Marianne kijkt de tafel rond en breekt in.

“Klein moment, Rob. Laten we eerlijk zijn. We proberen dit al jaren via systemen, plannen, nieuwe processen én nieuwe dashboards. En tóch zitten we hier weer. Dat zégt iets.”

Guus sputtert.

“Maar we hebben wél stappen gezet.”

“Ja,” zegt Marianne, “maar blijkbaar geen duurzame.”

Ze kijkt weer naar Nova.

“En tegelijk… hoor ik wat Rob en Guus zeggen. We hebben ook iets nodig waar we concreet mee aan de slag kunnen. Daarom,” zegt Marianne, “wil ik jullie drieën volgende week opnieuw uitnodigen in het directieoverleg. En Nova… ik wil dat jij ons meeneemt in hoe het anders kan. Niet als beleidsplan, niet als systeem, maar als een verhaal dat begint bij mensen, inclusief onszelf.”

"Ik wil jullie drieën volgende week opnieuw uitnodigen in het directieoverleg. En Nova… ik wil dat jij ons meeneemt in hoe het anders kan."

Het blijft even stil.

Guus kijkt strak voor zich uit.

Rob sluit langzaam zijn map.

Siem kauwt op de binnenkant van zijn wang.

Nova voelt haar hartslag rustiger worden.

Super blaft zacht in haar hoofd, dat trotse, korte blafje dat hij heeft wanneer hij vindt dat ze iets goed doet.

“Volgende week,” zegt ze.

En ze voelt het: dit keer duikt ze niet weg.

“Dan neem ik jullie mee.”

LEES DOOR IN NOVA'S DAGBOEK: De toeristische route