De spannende directievergadering - deel 1

Het tapijt in de directiekamer draagt zijn koffievlekken als een gladiator zijn littekens. Hier zijn al heel wat beleidsgevechten gevoerd.

Siems grafieken staan klaar op het scherm, Guus’ notitieblok ligt open. De directieleden goochelen nog met mobieltjes, tablets en laptops. Het circus Renz van digitaliteit, grinnikt Nova in zichzelf.

“Als u even naar dia vijf wilt kijken,” zegt Siem trots. “Dit is de kern van ons ontwikkelplan.”
En er verschijnen drie vrolijk gekleurde lijnen die allemaal omhooglopen.

Rob, de algemeen directeur knikt bedachtzaam.

“Mooi overzicht, Siem. Dit laat goed zien dat we investeren in onze mensen.” Niemand vraagt wat die lijnen eigenlijk betekenen.

Nova zit iets verderop en voelt een licht déjà vu. Dezelfde zinnen en dezelfde toon als eerder. Alleen wel makkelijkere stoelen.

"Nova voelt een licht déjà vu. Dezelfde zinnen en dezelfde toon als eerder. Alleen wel makkelijkere stoelen."

Sonja, de manager Dienstverlening, zegt: “Het probleem zit ’m vooral bij de medewerkers.
Ze moeten echt meer eigenaarschap nemen.”

“En meer zelfvertrouwen,” vult Hamid, de manager Ruimte, enthousiast aan.
“We hebben al zóveel programma’s aangeboden: vitaliteit, leiderschap, communicatie… en toch verandert er weinig.”

Nova hoort zichzelf denken: Nee, er verandert weinig omdat jullie zelf niet veranderen.
Maar ze zegt niets. Nog niet.

Siem klikt verder.

“Het plan heeft vier pijlers, daarmee zorgen we voor structuur, borging en resultaatgerichtheid.”

Guus knikt. “Precies wat we nodig hebben, een systeem dat staat.”

Nova kijkt om zich heen.

De woorden vullen de ruimte, maar niemand lijkt echt aanwezig. Er wordt gesproken over medewerkers alsof het een statistische kudde schapen is die slechts richting nodig heeft.

“We moeten in beweging komen,” zegt iemand.

“Ze zijn te afwachtend,” echoot Sonja.

Hamid doet er nog een schapje bovenop: “We moeten duidelijk maken wat we van ze verwachten.”

Nova hoort het aan. “Wanneer gaan we nu eens leren dat medewerkers niet veranderen omdat wij dat zeggen, maar omdat ze zich gezien voelen en nieuwsgierig zijn naar zichzelf?”

“Wanneer gaan we nu eens leren dat medewerkers niet veranderen omdat wij dat zeggen, maar omdat ze zich gezien voelen en nieuwsgierig zijn naar zichzelf?”

Rob zegt plotsklaps: “We investeren al jarenlang in al die programma’s. Er is altijd enthousiasme, maar het beklijft nooit. Dat begint me ondertussen wel te frustreren.”

Nova zegt zachtjes voor zich uit: “Ik weet wel hoe dat komt.”
Ze dacht dat niemand het hoorde.

Maar Marianne, de domeinmanager Bedrijfsvoering, tilt haar hoofd op.
“Nova?” Mariannes stem klinkt geruststellend en nieuwsgierig.
“Als jij iets wilt toevoegen, dan hoor ik dat graag.”

Guus kijkt op, Siem bevriest halverwege een muisklik.

Nova voelt haar hartslag in haar keel, maar haar stem klinkt verrassend rustig: “Misschien… moeten we het eens niet over hen hebben.”

De stilte die volgt is anders dan anders. Niet van beleefdheid, maar van iets dat geraakt is, misschien zelfs wel van confrontatie.

Marianne kijkt haar aan. “Ga gerust verder, Nova.”

En terwijl Guus en Siem nog naar hun papieren staren, beseft Nova:

er is nu geen weg meer terug.

LEES DOOR IN NOVA'S DAGBOEK: De spannende directievergadering - deel 2