Chaos in huize Nova

De waterkoker borrelt terwijl het brood half aangebrand uit de toaster springt en de melk met geweld overkookt.

Peter zoekt paniekerig zijn sleutels en hannest met zijn stropdas. “Heb je mijn sleutels gezien?” “In je colbert, schat,” verzucht Nova. Hij fronst, graait in zijn colbertzak en kijkt alsof zijn sleutels daar door tovenarij zijn beland.

Ondertussen vliegen Bas en Marieke elkaar boven in de haren.

“Je hebt mijn trui gepakt!” “Jij begon!”

Een kastdeur knalt dicht en Bas en Marieke komen al ruziënd naar beneden.

Nova dirigeert de storm. “Bas, tosti’s! Marieke, trui! Peter, ademhalen!”

Hij lacht schuldig. Vandaag heeft hij een ‘belangrijke bespreking’. Meer zegt hij niet, maar in zijn stress davert hij door de keuken als een olifant.

En het is nog maar 07.15 uur.

"Nova dirigeert de storm. En het is nog maar 07.15 uur."

Haar bezoek aan de sportschool lonkt. Super moet uit. Bas moppert. Marieke zucht. Nova vraagt zich af hoe andere ouders dit doen.

Buiten is het fris en Supers nagels tikken op de stoep als een klok. In haar hoofd gonst de middagvergadering met de directie. Het maakt haar onrustig. Wat als ze haar iets vragen? Wat als ze het niet weet? Of erger: wél weet, maar iets stoms zegt?

Ze denkt aan de boeken op haar nachtkastje. Over balans, grenzen, energie. Ze weet precies wat erin staat, maar leeft er nu alleen niet naar. Super kijkt even op, alsof hij dat ook weet. “Ja, ja,” zegt ze zacht, “ik hoor het al.”

“Grenzen stellen, Nova. Niet alleen op werk. Ook hier.”

Ze glimlacht om het idee dat ze zich laat berispen door een hond. Toch blijft het hangen.

"Nova glimlacht om het idee dat ze zich laat berispen door een hond. Toch blijft het hangen."

Thuis, op werk… hetzelfde patroon, de mensen die zeggen: ‘komt goed’ zijn vaak ook degenen die de last dragen. Ze weet dat ze er daar zelf één van is.

In gedachten hoort ze Super. Eén huishouden van vijf… en toch leunen ze vooral op jou. Hij grijnst breed, maar zij hoort de ernst achter het grapje.

Terug binnen ruikt het naar aangebrande toast en haast. Bas graait naar zijn rugtas, Marieke gaat de deur uit met het humeur op standje onweer. Peter kust haar vluchtig op de wang. “Ik bel straks, oké?” Ze knikt. Hij is al weg. De deur valt dicht.

Stilte.
De stilte ná de storm.

Nova kijkt naar het aanrecht. Kruimels en de twee lege mokken kijken terug.
Grenzen, denkt ze. Wie zet ze, als ik ze niet zet?

Een klein half uur later voelt de sportschool als een plek waar niemand iets van haar wil.
De geur van zweet en het gezoem van apparaten stellen haar gerust als ze haar tas neerlegt en haar schouders eindelijk zakken.

 De echo in haar hoofd is half Super, half zijzelf: Goed bezig. Twee uurtjes per week voor jezelf. Hoe lang nog voor je toegeeft dat dat niet genoeg is?

Ze stapt op de loopband. De eerste passen zijn stroef, daarna komt het ritme. En ergens, tussen haar stappen door spookt nog één gedachte:

Vanmiddag is die directievergadering.

LEES DOOR IN NOVA'S DAGBOEK: De spannende directievergadering - deel 1