De goedbedoelde onzintrainingen

“Goed nieuws!” zegt Siem enthousiast, “we hebben je verhaal over die mensgerichte aanpak serieus genomen.” Nova kijkt behoedzaam op. Dit klinkt verdacht.

“Dus… mensen,” vervolgt hij trots, “ik heb een voorstel uitgewerkt:
Het Ontwikkelplan 2025.”

Hij deelt de presentatie uit en glimt van overtuiging.

Op de eerste pagina prijkt een tabel: Verplichte trainingen

• Werkdruk verlaag je zo
• Effectieve communicatie
• Leidinggeven op afstand
• Teambuilding-dag
• Feedback geven en ontvangen

Nova’s blik glijdt over de lijst.
Het is een ‘greatest hits’-album van goedbedoelde onzin.

“En,” zegt Siem, “als we dit implementeren, laten we de directie zien dat we investeren in onze mensen. Zij blij, wij onze target, kortom een win-win”

 Guus knikt tevreden.

“Dit is concreet én meetbaar. Helemaal top Siem!”

Nova’s mondhoeken trillen.
“Dus,” zegt ze langzaam, “zolang we de mens als proces inrichten, lost alles zich op?”

 Siem lacht.
“Nou ja, procesmatig denken helpt altijd. We pakken het gestructureerd aan.”

“Net als dat inkoopproces dat we dit jaar voor de zesde keer herschrijven.” denkt Nova. “Dat werkt ook zo lekker.”

"We pakken het gestructureerd aan. Ja ja, net als dat inkoopproces dat we dit jaar voor de zesde keer herschrijven.” denkt Nova. “Dat werkt ook zo lekker.”

Ze verzamelt haar moed om zich verder uit te spreken.

“Siem, dit zijn allemaal trainingen die we al jaren doen. We zenden, maar we leren niet. Mensen volgen een cursus, evalueren braaf en doen daarna precies wat ze altijd deden.”

“Nou,” komt Guus tussenbeide, “dan moeten we misschien de borging verbeteren.”
Bij het woord ‘borging’, voelt Nova inwendig iets breken.

In haar hoofd hoort ze Super zachtjes grinniken.
“Dat is toch knap,” zegt hij, “je eigen staart najagen en denken dat je vooruitgaat.”

Nova glimlacht.

“Het verschil is dat jij dat zinloze spelletjes voor de lol speelt, Super. Hier denken ze iets te gaan bereiken!”

Siem praat honderduit. Over indicatoren, usp’s en doorlooptijden. Zijn enthousiasme is oprecht. Misschien maakt dat het nog tragischer. Hij gelooft écht dat als het proces klopt, de mens vanzelf volgt.

“Wanneer leren we nu eens,” denkt Nova, “dat leren pas werkt als het komt vanuit nieuwsgierigheid, niet uit verplichting.”

Ze richt haar aandacht weer op Siem die zijn grafiek met prachtige kleuren en stijgende lijnen presenteert. Iedereen knikt driftig mee. De aanstekelijke illusie van controle doet zijn werk.

Aan het eind schuift Siem nog snel een exemplaar haar kant op.
“Wil jij er even kritisch naar kijken, Nova? Jij hebt dat menselijke oog.”

Ze glimlacht. “Zeker, Siem. Ik kijk er met liefde naar.”

’s Avonds, als ze het plan weer bekijkt, pakt Nova haar dagboek. Ze pent neer wat ze morgen toch echt terug gaat geven aan Siem.

“We blijven oude wijn in nieuwe zakken schenken en noemen dat beleid. Maar zolang het menselijk dorstgevoel ontbreekt, proeft niemand het verschil.”

Super blaft zacht en kijkt naar zijn staart, een spelletje ‘vang me dan’ afwegend.

En Nova? Nova leest haar eigen woorden nog een keer en denkt:
“Sommige plannen hebben meer structuur dan ziel én dat is precies waarom ze mislukken”.

LEES DOOR IN NOVA'S DAGBOEK: Chaos in huize Nova