De vergadering die nergens over gaat

Een nieuwe dag, weer een nieuwe vergadering.

“Zou de gemeente ophouden te bestaan als we één week níet vergaderen?” vraagt Nova zich af.

Waarschijnlijk niet.
Waarschijnlijk zou niemand het merken.

Weer een overleg waar vooral veel gepraat wordt over mensen, zonder dat iemand echt iets dóet. Beleid, denkt ze, is als een handleiding zonder handen. Papier komt niet uit zichzelf in beweging.

Guus leidt de vergadering. Guus werkt al honderd jaar bij de gemeente, tenminste, zo voelt het. Hij bedoelt het goed, staat open voor ideeën, maar valt altijd terug in oude patronen. Gekscherend noemt Nova haar manager Guus ‘op Goed Geluk’: elke keer dezelfde aanpak, elke keer hopend dat het nu wél lukt.

"Guus werkt al honderd jaar bij de gemeente, tenminste, zo voelt het. Hij bedoelt het goed, staat open voor ideeën, maar valt altijd terug in oude patronen."

“Laten we dit kort afstemmen,” zegt hij.
Dat ‘kort’ is de grootste leugen van de werkvloer.

Vijf mensen aan tafel, zes meningen, nul besluiten.

De projectleider deelt een PowerPoint met veertien dia’s. Dertien beginnen met het woord beleid. Nova probeert aandachtig te luisteren, maar haar blik dwaalt naar de plant in de hoek. Half verschroeid door de zon is ook die zijn vitaliteit kwijtgeraakt.

Terwijl Guus praat over participatie en verbinding, denkt Nova aan thuis. Aan Marieke die weigert op te ruimen “omdat ze eerst wil snappen waarom.” Aan Bas die pas iets leert als hij het zelf mag proberen. En aan hoe absurd het zou zijn als ze haar kinderen met één en dezelfde aanpak zou opvoeden. Elk mens is anders.

"Hoe absurd zou het zijn je alle kinderen met één en dezelfde aanpak zou opvoeden? Elk mens is anders.

Waarom verwachten we dan wel dat beleid voor iedereen hetzelfde werkt?"

Waarom verwachten we dan dat beleid voor iedereen hetzelfde werkt? Beleid, denkt ze, moet ruimte bieden voor groei en niet het kader zijn waarbinnen die wordt begrensd.

Guus tikt met zijn pen op tafel. “We moeten meer sturen op output.”
Nova knikt. Niet omdat ze het begrijpt, maar omdat ze weet dat het zo hoort.

Wanneer ze voorzichtig zegt dat medewerkers vooral behoefte hebben om gehoord te worden, noteert iemand haar opmerking als ‘actiepunt communicatieplan’.
Ze glimlacht wrang. Typisch, om menselijkheid te vangen in een Excel.

Dan vallen halverwege de magische woorden ‘quick win’.
Nova schrijft ze in haar notitieboek. Twee woorden die beloven dat alles snel beter kan, zolang je maar doet alsof mensen projecten zijn.

Guus praat door. Over verantwoordelijkheden, de kaders en het belang van procesafspraken. En als in een choreografie van instemming knikt iedereen op het juiste moment.

Moedeloos kijkt Nova naar de grijze lucht en het natgeregende plein buiten. Straks lopen daar haar collega’s voor hun lunchwandeling. De mensen waar ze dit zogenaamd allemaal voor doen. Hoe weinig van wat hier gezegd wordt, komt ooit bij hen terecht.

Na afloop blijft ze nog even zitten. Alleen, met het zachte gezoem van de beamer die iemand weer eens is vergeten uit te zetten.

Ze opent haar notitieboek en schrijft:

“We praten uren over verbinding, maar niemand lijkt zich verbonden te voelen.”

 Ze leest het terug, onderstreept het woord niemand.

Dan lacht ze en denkt: ‘Misschien moeten we gewoon eens beginnen, zonder vergadering’.

LEES DOOR IN NOVA'S DAGBOEK: De lege koekjestrommel