De boom van verbinding
Dec 09, 2025
Er hangt spanning in huis. Niet zichtbaar, maar voelbaar. Die spanning van de kleine zuchten, dichtslaande kastjes en te veel geluid bij het tandenpoetsen.
Peter zit aan de eettafel, ook wel zijn bureau genoemd.
“We gaan op het werk alle processen tegen het licht houden,” mompelt hij.
“Voor de zoveelste keer.”
Nova schenkt koffie in. “Licht? Volgens mij zit er allang kortsluiting in.”
Hij glimlacht flauwtjes, maar de rimpel tussen zijn wenkbrauwen blijft.
Zelf voelt ze ook onrust. De presentatie voor de directie komt dichterbij. Duurzame inzetbaarheid en mentale veerkracht, ze kent de woorden, maar de spanning knaagt. Zullen ze wel luisteren? Ben ik wel goed genoeg?
Uit de woonkamer klinkt gemopper.
“Laat me met rust!”
Marieke is kribbig en Bas smijt de afstandsbediening op de bank.
Nova ademt diep in.
“Oké, genoeg nu. We gaan de kerstboom optuigen.”
Drie verbaasde gezichten staren haar aan.
“Nu?” vraagt Peter.
“Ja, nu!”
De kerstboom is al zestien jaar onderdeel van het gezin. Elke lente gaat hij terug de tuin in, elke december staat hij in de woonkamer, net iets schever en wijzer dan het jaar ervoor.
Super volgt alles vanaf zijn mand, hoofd schuin, blik oordelend.
“Aha, het jaarlijkse ritueel van de menselijke groepsbinding,” bromt hij in Nova’s hoofd.
Peter haalt de dozen met ballen van zolder. Marieke en Bas ruziën over wie de lichtjes mag doen. Tot Bas verstrikt raakt in het snoer en Marieke in lachen uitbarst.
Het samenzijn lost de spanning langzaam op.
"Marieke en Bas ruziën over wie de lichtjes mag doen. Tot Bas verstrikt raakt in het snoer en Marieke in lachen uitbarst. Het samenzijn lost de spanning langzaam op."
Terwijl Nova en Peter de piek rechtzetten, bouwen Marieke en Bas samen het kerstdorp van Lego.
“Je weet dat ik eigenlijk te oud ben hiervoor, hè?” zegt Marieke, terwijl ze een minitreintje op het spoor zet.
“Ja,” zegt Bas, “maar je vindt het wel leuk.”
Even later zegt hij zacht: “Loek zei dat ik er raar uitzag. En iedereen lachte.”
Marieke stopt even met bouwen, kijkt hem aan.
“Hij bedoelde het vast niet zo. Soms zeggen mensen iets om zelf niet raar te lijken.”
Bas knikt traag.
“Maar het deed wel pijn.”
Ze legt haar arm om hem heen.
“Jij bént ook een rare vogel, Bas. Daar moet je trots op zijn. Loek is gewoon jaloers omdat jij jezelf durft te zijn.”
Bas grijnst, pakt zijn telefoon en maakt een foto.
“Zal ik die naar je vriendinnen appen?”
“NEE!” gilt Marieke, half lachend, half verontwaardigd. Ze vliegt op hem af en ze rennen gierend de kamer door.
“Jij bént ook een rare vogel, Bas. Daar moet je trots op zijn. Loek is gewoon jaloers omdat jij jezelf durft te zijn.”
Nova en Peter kijken elkaar aan, lachend en ontroerd.
Waar maken we ons toch altijd druk om, denkt Nova. Hier draait het om.
Samen.
Gezien worden.
Geliefd zijn, precies zoals je bent.
Ze buigt naar Peter en geeft hem een zoen.
Super tilt zijn poot op en drukt op Nova’s tablet.
Plots schalt “Last Christmas” van Wham door de kamer.
Een fractie van stilte, maar dan barst het gezin los.
Marieke zingt vals, Bas te hard, Peter compleet uit de maat.
Nova lacht, Super blaft ritmisch mee.
En midden in de chaos voelt Nova rust.
Ja, denkt ze, precies dit. Samen zijn, met al onze eigenaardigheden, zorgen en rariteiten.
