De witte vlek

De woonkamer is stil, op het zoemen van de afwasmachine na. Peter schenkt in de keuken twee mokken dampende thee vol. Nova zit met haar laptop op schoot, maar haar blik glijdt over het scherm heen.

De presentatie voor volgende week knaagt al de hele avond aan haar gedachten.

Ze zucht.

“Weet je wat ik nou wel begrijp, maar niet snap?”

Peter grinnikt. “Dat klinkt gevaarlijk, voor de draad ermee.”

“Nou”, zegt Nova.

“Organisaties doen zóveel incidentele dingen voor ontwikkeling. Cursussen voor leidinggevenden, vitaliteitsweken, workshops ‘in balans werken’. Het lijkt allemaal zinnig en concreet. Maar ik snap niet waarom we allemaal die enorme witte vlek laten bestaan.”

“Witte vlek?” vraagt Peter, terwijl hij tegenover haar gaat zitten.

“Ja,” zegt Nova.

“We proberen dit al jaren. Steeds op bijna dezelfde manier, hopend dat het dit keer wél lukt. Maar na twee maanden is de animo weg, of vallen mensen terug in hun oude gedrag. En voor de groep medewerkers die het échte werk doen, doen we al helemaal niks structureels.”

Peter neemt voorzichtig een slok van de warme thee.

“Misschien omdat korte projecten overzichtelijker lijken. Dan lijkt het of dat er iets gebeurt.”

“Precies,” zegt Nova, “maar het levert zo weinig op. We investeren massa’s geld in losse initiatieven die nauwelijks effect hebben, terwijl we met een fractie van dat budget iets kunnen neerzetten dat wél werkt. Iets structureels, met samenhang en dat zichzelf terugverdient.”

"We investeren massa’s geld in losse initiatieven die nauwelijks effect hebben, terwijl we met een fractie van dat budget iets kunnen neerzetten dat wél werkt."

Zuchtend kijkt ze op naar het plafond.

“Ik zou soms in de hoofden van het management willen kruipen. Wat maakt dat ze kiezen voor het dure, tijdelijke, in plaats van het structurele, duurzame?”

Peter glimlacht.

“Misschien moet je het niet te veel over de inhoud hebben. Daar heeft iedereen een mening over. Laat zien wat het oplevert. Voor de mensen zelf, en voor de organisatie.

Hoe rijker hun leven wordt door persoonlijke ontwikkeling, hoe lager het verzuim, hoe kleiner het verloop. Breng dát in beeld. Dan heeft zelfs Guus geen KPI meer over.”

In haar hoofd gromt Super goedkeurend:

“Eindelijk iemand die het snapt. Jullie moeten gewoon allemaal dezelfde blaf blaffen. Eh, sorry, dezelfde taal spreken.”

Nova schiet in de lach.

“Super vindt je idee goed.”

Peter trekt een wenkbrauw op.

“Aha, is het duo SuperNova weer in actie?”

Nova klapt haar laptop dicht.

“Maar weet je, je hebt gelijk. Het is niet dat management niet wíl of niet kán. We doen het gewoon wat onhandig.”

Super gromlacht vrolijk.

“Ach, jullie mensen hebben nou eenmaal meer tijd nodig dan wij viervoeters. Wij geloven de simpele oplossing meteen. Jullie hebben drie vergaderingen nodig en een PowerPoint.”

Nova proest het uit van het lachen.

Peter kijkt verbaasd.

“Wat mis ik?”

“Gewoon,” schaterlacht Nova, “een lesje blaffen in mensentaal.”

Peter schudt glimlachend zijn hoofd.

“Jullie twee zijn echt niet goed...”

Nova grijnst breed.

“Misschien niet,” zegt ze, “maar ik dénk dat ik weet wat ik volgende week ga vertellen.”