Nova's dagboek: Koffie en chaos

De dag begint te laat, te druk en met te veel geluid in haar hoofd. Super rent met zijn riem in zijn bek door de gang, alsof hij wil zeggen: “Schiet eens op mens.” Ondertussen zoekt Nova haar sleutels, tas en geduld. Dat laatste is meestal het moeilijkst.

Buiten is het fris en als ze Super uitlaat, knikt Nova in het voorbijgaan de buurvrouw afwezig gedag. Ze is in gedachten bij haar to-do-lijst.

In de auto draait ze de radio zachter. Het nieuws over personeelstekorten en werkdruk komt half binnen. Ze hoort het zo vaak, de wereld lijkt in rondjes te praten.
 
Bij het gemeentehuis zwaait ze naar de receptioniste, die haar glimlach gebruikt als camouflage. Haar werkplek ruikt naar een vage mix van automatenkoffie en schoonmaakmiddel. En als ze haar bureaustoel aanschuift piepen de poten alsof die ook liever nog in bed hadden gelegen. 47 e-mails en 4 vergaderingen. De mail moet maar wachten want de eerste vergadering begint over 10 minuten.

"De 47 e-mails moeten maar wachten, want de eerste van vier vergaderingen begint zo."

 
“Laten we efficiënt de actiepunten behandelen” is het eerste wat ze hoort. Dat ‘efficiënt’ is altijd het begin van minstens één langdradig uur.

Aantekeningen makend, denkt Nova aan de ironie van haar functie. Beleidsmedewerker HR. Het zou over mensen moeten gaan, maar meestal gaat het over formulieren, functieschalen, competentieprofielen en jaargesprekken. Zelden nog over hoe iemand zich eigenlijk voelt.

Een collega vraagt of ze “ook meedoet aan de vitaliteitsweek”. Nova glimlacht en zegt ja, al weet ze niet precies wat ze belooft. Iets met fruitmanden en wandelchallenges, gokt ze.

 
’s Middags staat ‘strategische personeelsplanning’ op het menu. “Duurzame inzetbaarheid”, “eigenaarschap” en verbinding zijn vergaderpunten geworden. Nova luistert en denkt: “we praten er al jaren over, maar wanneer gaan we het nu eens voorleven”?

"Duurzame inzetbaarheid, eigenaarschap en verbinding, we praten er al jaren over, maar wanneer gaan we het nu eens voorleven?"

Aan het eind van de dag is de afdeling stiller. Zelfs de muren lijken moe van al het gepraat. Nova pakt haar notitieboek (een A5-boekje met een soepvlek op de kaft) en schrijft:

“Misschien moet ik gewoon leren dat niet alles wat ik voel door mij opgelost hoeft te worden.”

Ze kijkt naar de zin en zet er een punt achter. 
Dan nog één. Soms zijn gewoon twee punten nodig.

Thuis groet Super haar al kwispelend. Peter heeft pasta gemaakt. De kinderen praten over school, gym en een TikToktrend die ze niet snapt. Het leven lees je nooit in beleidsstukken denkt ze.

Later, als iedereen slaapt, bladert ze nog eens door haar notitieboek.
 
Ze weet niet precies waarom ze is begonnen met schrijven. Misschien om te begrijpen waarom ze zich steeds zo verantwoordelijk voelt voor alles en iedereen? Misschien omdat ze vermoedt dat het antwoord niet in beleid zit, maar ergens in haarzelf?

Ze sluit het boek, legt het naast haar bed en zegt zacht: “Tot morgen, chaos.”
 
Super tilt zijn kop op, alsof hij wil zeggen “ik heb je gehoord”. Nova glimlacht. Niet omdat ze het allemaal op een rijtje heeft, maar omdat ze haar gedachten, gevoel en avonturen eindelijk opschrijft.

LEES DOOR IN NOVA'S DAGBOEK: De vergadering die nergens over gaat