Waarom mislukken organisatieveranderingen?

De enige constante in het leven is verandering. Dit is een waarheid die we allemaal kennen, maar dat maakt het niet minder uitdagend. Waarom mislukken 70% van alle organisatieveranderingen?

Door de jaren heen heb ik er mijn werk van gemaakt om (gemeentelijke) organisaties te helpen structureren, logica aan te brengen in de bedrijfsvoering en de verantwoording.

Wat mij in bijna alle gevallen opvalt, is dat de onderliggende vraag van directies, colleges of medewerkers steeds hetzelfde is: Hoe nemen we de organisatie als geheel mee in deze verandering?

Meer dan een samenraapsel van processen

En als de tijd me iets heeft geleerd dan is het dat een organisatie geen ‘ding’ is. Het is geen gebouw, geen stapel applicaties en het is geen verzameling bedrijfsprocessen. Een organisatie is de samenwerking van MENSEN.

En alleen als diezelfde mensen op de juiste manier in verbinding staan met zichzelf en elkaar, alleen dán heeft een verandering echt kans om structureel te slagen.

De uitdaging van verbinding in een verdeelde wereld

We staan momenteel voor een periode waarin die verbinding steeds verder weg lijkt te drijven. Polarisatie en individualisatie vieren hoogtij. En dat sijpelt door in persoonlijke relaties, maar ook in werkrelaties. We zien uitval door burn-out klachten, een hoog verloop, een lagere medewerkerstevredenheid en -betrokkenheid, gebrek aan vertrouwen en zelfs een toename van interne conflicten.

Wanneer nemen we nog echt de tijd om stil te staan bij elkaar? Hoe vaak vragen we oprecht aan collega’s hoe het gaat? Hoe vaak onderzoeken we wat een wat een verandering echt met mensen doet en hoe zij zich hierbij voelen?

Niet zo gek dus, dat we moeite hebben om die ene vraag te beantwoorden:

"Hoe slagen wij erin om de rest van de organisatie écht mee te nemen in veranderingen?"

Een nieuwe richting: Hart-grondig veranderen

Persoonlijk sta ik ook aan de vooravond van een verandering. Drie jaar geleden realiseerde ik me dat we met z’n allen een andere richting op moeten. In mijn ogen hebben we (weer) te leren hoe we die verbinding met onszelf en elkaar kunnen herstellen. En aangezien we zoveel tijd met onze collega’s doorbrengen, is het nu noodzakelijker dan ooit om die echte verbinding terug te vinden. De mens hoort centraal te staan in alles wat we doen; uiteindelijk is dat waar we het allemaal voor doen.

En zo start daarom een nieuw avontuur samen met Judith: Hart-grondig veranderen. Waarin we de menselijke kant van verbinding en verandering, koppelen aan de veranderingen die een organisatie ondergaat.

“Alleen ga je sneller, samen kom je verder.”

Ik prijs mezelf gelukkig dat onze wegen elkaar gekruist hebben. Het belooft een waanzinnig avontuur te worden, waarin wij ons hart en onze ziel en zaligheid zullen geven om juist de verbinding van mensen met zichzelf en elkaar te versterken. Want alleen met die verbinding kunnen we écht hartgrondig veranderen en organisaties toekomstbestendig maken.