Van digitale armoei naar echte verbinding

Met haar twee schattige staartjes, pluizige roze oranje truitje dartelt het kleine meisje het hotel in, achter haar moeder aan. Samen nemen ze plek aan tafel in het restaurant. De opwinding is voelbaar bij beiden. Met een voorzichtige blik kijkt het meisje mijn kant op en ik geef haar een glimlach. Ze glimlacht terug.

Voor een meerdaagse training, verblijf ik een paar dagen in een hotel. Vanuit mijn ooghoek aanschouw ik bovenstaand tafereel.

Wat een leuke chemie tussen moeder en dochter! Met een gevoel van gemis denk ik ondertussen terug aan mijn eigen dochter en aan dit soort waardevolle momenten. Het momentje. Het echte contact. Even alleen elkaar.

De langs wandelende ober haalt me uit mijn mijmering. Hij legt een kleurboek met een klein kartonnen doosje kleurpotloden bij het meisje op tafel. De avond lijkt niet meer stuk te kunnen. Lijkt…

En dan gebeurt het...

Vol verwachting bladeren moeder en dochter samen door het boek. Eén voor één mogen de kleurtjes uit het doosje en de eerste strepen komen op papier.

Ineens loopt met een ferme pas vader het restaurant binnen met dochtertje nummer twee. Ook die nemen plaats aan tafel.

Het kleurboek is natuurlijk een hit. De ober ziet het gelijk en legt het volgende kleurboek op tafel bij het zusje.

Ondertussen smelt de boterzachte ravioli met champignons op mijn tong waar ik volop van geniet. Samen met een glas stevige Malbec. Verwennerij ten top! Als je dan alleen in een hotel zit, dan maar beter goed toch?

De avond vordert, het gezin geniet van het eten en uiteindelijk hebben de meiden door dat er een speelhoek is. Vader en moeder blijven samen achter.

En dan zie ik het gebeuren…

Het is gedaan. Over en uit. 

Letterlijk wisselen ze geen woord meer.

De gespreksstof is op.

Uitgedoofd.

Beiden grijpen naar hun telefoon.

Na een momentje is moeder er klaar mee. Vader niet.

Het raakt me diep in mijn hart.

Ik zie haar op haar nagels bijten.

Onrustig schuifelen op haar stoel.

Aan haar wenkbrauw punniken.

Voorzichtig kijkt ze naar haar partner.

Hij kijkt niet terug.

Mijn hart huilt. Niet alleen mijn hart. Letterlijk worden mijn ogen vochtig.

Digitale armoei

Deze digitale armoei zoals ik dat noem, staat me steeds meer tegen.

De telefoon is geen zegen.

Het is een last.

Een verantwoordelijkheid waar we niet allemaal even goed mee om kunnen gaan.

Enne... nee. Ik ben niet roomser dan de paus.

Ook ik pak nog (te) regelmatig dat ding.

Om iets even snel op te snorren.

En ja. Soms ook als ik aan tafel zit.

Alleen ben ik me er inmiddels 97% van bewust dat ik dat doe. En die laatste 3%? Daar wil ik ook vanaf.

Wat als...

Gisteravond op mijn hotelkamer beantwoordde ik deze vraag:

𝗪𝗮𝘁 𝘄𝗶𝗹 𝗷𝗲 𝗺𝗲𝘁 𝗷𝗲 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻 𝗮𝗹𝘀 𝗷𝗲 𝗵𝗲𝘁 𝘇𝗲𝗹𝗳 𝗺𝗮𝗴 𝗶𝗻𝘃𝘂𝗹𝗹𝗲𝗻?

Dit schreef ik op:

In verbinding staan met mezelf en anderen in verbinding brengen met zichzelf, zodat zij die verbinding met anderen om hen heen kunnen maken.

Ik wil bijdragen aan een mooiere wereld waarin ik via mensen een ‘ripple effect’ wil creëren. Door je eigen shit aan te kijken, op te ruimen, je verantwoordelijkheid te pakken over je eigen leven en moed te tonen, maken we met elkaar die wereld liefdevoller en mooier. En dat werkt nog generaties door.

Hoe? Daar kan je NU van proeven met Hartverwarmend. Je vindt er een geweldige menukaart aan oefeningen voor verbinding met jezelf en anderen. Meer weten? Je leest er hier alles over.