Over de lente, het leven en wat we onderweg vergeten

Ze komt nooit met donderend geweld, er is nooit een kakofonie aan lawaai. Er is geen aankondiging op 3FM, er staat nooit een fanfare klaar en krantenkoppen zwijgen. Nee, de lente sluipt stilletjes, op kousenvoeten, de wereld binnen.

Je merkt haar bijna niet op. Tot dat ene moment. Dat je wakker wordt en je het voelt, of beter nog, ruikt! Je vogels weer anders hoort zingen, vrolijker en met meer energie. Terwijl je niet eens zeker weet of dat gisteren ook al zo was. Het is alsof het leven met korte klopjes heel zacht op je deur tikt. Gewoon om te kijken of je er nog bent.

Zo ongeveer tussen de eerste bloeiende boom en zingende merel besef ik me hoe simpel pure schoonheid is. Hoe alles vanzelf groeit wanneer er ruimte is. Er is geen boom die zich forceert, er is geen bloem die zich vergelijkt met een ander. Er is geen vogel die zich afvraagt hoe mooi zijn lied klinkt. Er is leven en dat is genoeg. En in de stilte van de ochtendzon vraag ik me af: “Wanneer zijn wij dat vergeten? Dat we leven en dat dat genoeg is?”

"We leven en dat is genoeg"

 

Wanneer zijn we alles gaan najagen wat er nu juist niet toe doet. Geld, titels, roem, flitsende carrières en erkenning van mensen die we niet of nauwelijks kennen. Wanneer zijn we met ons nietszeggende geblaat doelen gaan stellen, schema’s gaan maken en strategieën gaan bedenken. Wanneer zijn we begonnen met onze agenda’s vol te plempen met zogenaamde belangrijke afspraken.

Alsof een volle agenda een succesvol leven is, alsof geluk en liefde te koop zijn in uren en afvinklijstjes. Alsof we alles kunnen plannen, totdat ooit het leven zelf ingrijpt om ons te laten zien dat wat echt telt het “zijn" in het moment is. Ik denk vaak aan die prachtige regel: “Mensen maken plannen en god lacht”.

  Lente: Een nieuw wonderlijk begin

Elk jaar laat de lente me zien dat verandering natuurlijks is. Ook voor mij. Ook nu ik een nieuw bedrijf op aan het bouwen ben met de beste compagnon die ik me maar kan wensen. En dit jaar voelt het anders. Het is nu geen project, geen methode en al zeer zeker geen KPI.

Nu is het nieuw, net als de lente, gebaseerd op groei en verandering. Niet omdat het moet, maar omdat het natuurlijk is. Omdat verandering in stilte komt, aandacht nodig heeft en mensen eraan herinnerd moeten worden wat daadwerkelijk belangrijk is.

Het is het loslaten van alle oude patronen, van al het oude streven en het omarmen van dat wat goed is, van dat wat hoort te zijn. Het is meegaan met verandering en groei, het is dansen op de melodie die leven heet en zoveel mogelijk mensen helpen zich de danspassen te herinneren.

Vaak denken wij dat we moeten veranderen om beter te worden. Sterker, succesvoller, rijker. Maar de lentezon leert mij dat verandering niet het nastreven van een doel is, maar juist het terugkeren is naar mijn ware ik. Zoals een boom die zonder blad door de winter gaat om in de lente weer te bloeien. Niet door hard te werken, maar door te rusten, door te vertrouwen op wat komen gaat, door zichzelf te zijn en te wachten.

"Wat als wij zelf eens de ruimte nemen, om te leven met de natuur"

Zijn wij dan met zijn allen massaal vergeten dat niets in de natuur het hele jaar door bloeit, Dat er seizoen zijn, seizoen van bloei, van pracht, van afsterven en van rust. Waarom denken wij dat dat niet voor ons geldt? Want wij gaan twaalf maanden lang volle bak. Eisen van onszelf continue groei en vooruitgang. Wij staan altijd aan en willen, nee moeten altijd presteren van onszelf. Altijd door, altijd rennen, altijd duwen, altijd in dat ene ritme van de ratrace. Maar wat als wij eens de ruimte nemen. De ruimte om te rusten, om niets te doen, om te leven zoals het ooit was bedoeld. Niet met de natuur als een abstract iets, maar met onszelf als onderdeel ervan.

In de lente zie en hoor ik het overal. De grootsheid van de natuur die zich heel klein laat zien. In een openspringende knop, in jong gras, in het tsjilpen van een mus. En juist de eenvoud, juist hoe simpel het is en misschien juist wel omdat wij er niks mee te maken hebben maakt dat het puur voelt.
Wij willen altijd alleen maar meer, groter, verder, hoger, sneller. Met nieuwe plannen en nieuwe systemen, die ons niet eens meer echt verder brengen.

Wordt het niet tijd dat wij het anders moeten willen? Kleiner, langzamer, met meer gevoel. Moeten we niet veranderen in hoe we luisteren naar elkaar, hoe we omgaan met elkaar. Moeten we samen niet veel stiller en doellozer worden. Samen een wandeling maken op blote voeten. Waarbij we met elkaar praten, maar stil zijn ook goed is. Waarin we vertragen en ons samen verwonderen over hoe bijzonder het is om te leven en hoe moeilijk we het vinden om in simpele eenvoud met elkaar te zijn.

Wanneer we opgroeien is alles er al op ingericht dat we gaan vergeten wat er echt toe doet. Liefde is voor dwazen, verbinding is voor hippies, samenzijn is voor later. Behalve natuurlijk wanneer we er iets aan kunnen verdienen, dan in zingeving top.
Maar we leren oppervlakkig te leven. Nooit echt de tijd te nemen voor elkaar, want we moeten door. We zijn er niet om ontmoetingen en herinneringen te creëren, nee we moeten produceren of consumeren, een van de twee. De rest is voor watjes.

En dan vraag ik me af, wat hebben we aan dat succes en dat geld wanneer we niet meer thuiskomen bij onszelf. Wat doet die erkenning ertoe als je de verwondering kwijt bent? Confucius zei het al:

“Leven is simpel, maar wij staan erop het ingewikkeld te maken”.

Maar misschien daarom is de lente elk jaar opnieuw een kans. Niet om méér te worden, maar minder. Niet om na te jagen, maar om te rusten. Minder druk op onszelf, minder maskers om te dragen, minder proberen te zijn wie we denken te moeten zijn maar gewoon onszelf.

Om vanuit onszelf iets te laten bloeien dat weer klopt, dat weer de moeite waard is. Dat er niet is om te imponeren of om te streven, maar tevreden en blij is met er gewoon te zijn. Om lief te hebben, om te verwonderen, om te verlangen en om te verbinden.

Mijn hoop is dat ook jij je door de lente laat raken. Dat je jouw schoenen en sokken uittrekt en door het natte gras danst. Dat je danst alsof niemand je ziet. Dat je de grond onder je voeten echt voelt, dat je zon op je gezicht hebt en dat je weer weet dat je er bent en dat dat genoeg is.

 
En ik, ik sla nu deze woorden op, zodat jij ze later kan lezen. Ik weet dat het goed is, dat het genoeg is. Ik weet dat ik er ben. Ik ga nu op mijn blote poten naar buiten, om te dansen, om te zingen, om door jaloers kijkende mensen voor gek verklaard te worden. En met heel mijn hart hoop ik dat ik jou tegenkom, dat jij lacht en zonder schaamte meedanst. Omdat het lente is. Omdat het goed is.