Laat je niet gek maken!

Zo vaak zie ik het om me heen gebeuren, in de stad, op kantoor, het sportveld of waar dan ook… Mannen, vrouwen, kinderen en ja… soms zelfs een enkele hond of kat, die op een welhaast Herman van Veen-eriaanse manier “rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Want ze hebben een ongelooflijke haast en maar een paar minuten tijd. Het is dat ze zelf nog net niet “Opzij, opzij, opzij” roepen.

Ik moet dan steeds vaker terugdenken aan Ruud. Ruud was één van de OG’s in het eerste seizoen van Big Brother in 1999. (Jaja, opa vertelt). En Ruud werd om veel redenen bekend, zeker ook vanwege zijn gevleugelde uitroep: “Laat je niet gek maken!”.

“Laat je niet gek maken!”

En Ja, ik weet het, ik ben zo verschrikkelijk naïef en ik weet niet hoe het werkt of hoe de wereld in elkaar steekt. Want al deze mensen hebben enorm belangrijke dingen aan hun hoofd. Zij kunnen niet gemist worden en het gaat mis in de wereld als zij hun “ding” niet kunnen doen.

Dan kruip ik altijd in mijn eigen gedachten en maak me een voorstelling van hun dag. De 24-uur die er zijn en die ingevuld moeten worden met een planning die er niet om liegt. Serieus, het zou een Olympische Sport moeten worden.

De 24-uurkamp van de ‘moderne’ mens

24 uur waarin een 8-urige werkdag standaard uitloopt, want “de baas” kan ze niet missen. Maar dat moet op zo’n dag wel allemaal nog gecombineerd worden met schoolgaande kinderen. Met een zingevende ochtendmeditatie en een energieke lunchwandeling in de middag. De boodschappen doen (en natuurlijk nét dat ene product vergeten) en een bezoek aan de sportschool. Dan avondeten met het gezin, bellen met vrienden of familie en 2-uur (minimaal) scrollen op een social media platform. Niet veel later 3 afleveringen van Netflix-serie “ja waar zit ik eigenlijk naar te kijken” te bingewatchen (en zichzelf kwalijk nemen dat het er maar 3 waren).

Natuurlijk moet afsluitend op zijn minst een 10 minuten durend ‘goed’ gesprek met hun partner worden gevoerd, want waarom zijn ze anders nog samen? Maar als ze allebei op hun telefoon staren telt het ook, zolang er maar vocaal ook geluid geproduceerd wordt. En de kers op de taart: nog net even die laatste e-mail beantwoorden voor de ogen echt dicht gaan om te slapen.

En ze hebben helemaal gelijk. Ik begrijp ze niet.

Ik begrijp niet hoe zij, zonder hun eigen grenzen aan te geven, blijven stapelen en stapelen. Tot op het uur, de minuut -wat zeg ik- tot op de seconde hun tijd inplannen. Altijd meer en meer. De eeuwige angst om anders niet belangrijk te zijn… of nog erger: “Iets” te missen. Om de mooiste reel op Instagram -hét platform van de leugen- te maken. Waar de energie van afspat, terwijl de werkelijkheid languit op de bank ligt.

De werkelijkheid ligt languit op de bank

Ik bewonder ze ook wel. Ik bewonder de manier waarop ze hun leven doorstuiven met het idee onsterfelijk te zijn. Dat ze het allemaal aankunnen, dat het een kwestie is van ‘als je maar wilt’, of omdat ze zichzelf wijsmaken geen keus te hebben, maar dat er wel op het eind een geweldig mooie prijs bij de finish ligt te wachten. Die zaligmakende onwetendheid altijd maar te denken dat het kan. Ach wat juich ik voor ze en wat moedig ik ze aan. En nog harder hoop ik dat ze het ook gaan halen.

Maar dan staat toch ook de Ruud in mij op. En begin ik -als een roepende in de woestijn- naar ze te schreeuwen… “He..” “Heee…” “Heeeey….: “Laat je niet gek maken”.

Pas op de plaats

Sta gewoon eens stil. Pas op de plaats en denk eens heel even na. Hoe snel heeft je baas jou vervangen als jij er morgen niet meer bent? Ben je echt zo belangrijk? Gaan er mensen dood als jij die ene e-mail niet op tijd verstuurd? Moet je om 5.30u je bed uit omdat jij dat wilt, of omdat anders je dag te kort is? Zijn die Netflix-avonden écht belangrijker dan het gesprek met je geliefde?

Elke dag heeft 86.400 seconden, elke dag opnieuw. En dagen worden weken, weken worden maanden en maanden worden jaren… En die jaren in het vooruit, die finishlijn waar je nu zo hard voor rent, die blijft opschuiven naar achteren want er is altijd wel iets dat jou weerhoudt, waarom je in de ratrace blijft ondanks alle beloften die je jezelf doet.

Wat als morgen die ene seconde komt..

die ene seconde die alles gaat bepalen?

Maar wat als morgen die ene seconde komt..? Die ene seconde die alles gaat bepalen.
Niet -zoals we vaak egoïstisch genoeg denken- dat jij er zelf dan niet meer bent. Maar dat je geliefde er niet meer is. Dat je dat ene gesprek niet meer kan voeren, dat ene moment niet meer samen kan zijn, dat je niet meer de kans hebt om te zeggen wat je voelt. Is dan alles wat je doet, alles wat je najaagt nog steeds zo belangrijk?

Luister naar Ruud

Of wordt het tijd om naar Ruud te luisteren? Om je niet gek te laten maken. Niet door de angst voor die ene seconde, maar ook niet door die drang om altijd maar te moeten. Ook niet door het idee dat je voor een bedrijf, een baan of een opdracht onmisbaar bent. Onmisbaar ben je alleen voor diegene die jij liefhebt en die jou liefhebben.

Dus gun het jezelf. Luister naar Ruud en bedenk wat echt belangrijk is.
Je hoeft niet volledig stil te blijven staan, maar een tandje minder, dat zou eigenlijk wel moeten toch?

En voor wie zich seizoen 1 van Big Brother nog herinnert. Loop na het lezen van dit blog naar je geliefde toe en jat die andere uitspraak van Ruud: “Effe knuffelen”.