Niets in het groots en groots in het klein…

Het is 07.00u in de ochtend. Met kenmerkend, zielverscheurend gepiep roept het alarm dat het tijd is voor een nieuwe dag. Met een naar het gevoel alles verwoestende klap - wat achteraf slechts een tikje blijkt te zijn - wordt de snooze-button geraakt. Nog éven 10 minuten… (Je kent het wel, en ook dat het drie keer de snooze-button wordt)

Het ochtendritueel verloopt vervolgens zoals nagenoeg elke dag. Gehaast de badkamer in, een plens water in het gezicht (douchen doet hij ‘s avonds) al tandenpoetsend de keuken in om het koffieapparaat aan te slingeren en met één hand frommelt hij zijn laptop in de tas.

Met nog maar één arm in zijn jas heeft hij de deurklink al in zijn hand. De koffie en laptoptas balanceren gevaarlijk in zijn andere hand en de liftknop drukt hij nog net niet in met zijn voet. In de lift fatsoeneert hij zijn haar en volledig relaxed (maar niet heus) kruipt hij achter het stuur van zijn auto.

Zijn humeur is zoals zijn ochtend, niet slecht… maar gehaast, uit balans, jachtig en in het verkeer is hij enkele minuten later nou niet echt het toonbeeld van hoffelijkheid.

Hij weet niet hoe...

Zo gaat het dag in dag uit. En hij weet het, het zou anders moeten. Sterker nog, hij wíl het anders, maar hij weet niet hoe. En in zijn hoofd klinkt nu het nummer van Benny Neyman – Ik weet niet hoe, nostalgisch door. Hij zingt het zelfs:” Oohohoo 'k weet niet hoe, Oohohoo 'k weet niet hoe…

We denken zo vaak dat veranderingen in ons leven groots en meeslepend moeten zijn. Dat het ons veel tijd en energie moet kosten, omdat het anders niet de moeite waard is. Dat we diepte investeringen nodig hebben om ons leven te veranderen.

We denken zo vaak dat veranderingen in ons leven groots en meeslepend moeten zijn. Dat het ons veel tijd en energie moet kosten, omdat het anders niet de moeite waard is.

Maar niets is minder waar. Zelfs de kleinste verandering “die niets in het grote geheel lijkt voor te stellen” kan zo “groots zijn door de kracht van het klein”.

En wanneer ik hem spreek bij de koffieautomaat op het werk, terwijl ik rustig een watertje tap, zie (of liever hoor) ik hem zuchten en steunen. Het is inmiddels 08.45u, de dag moet nog beginnen en hij lijkt al aan het einde van de dag toe te zijn.

Halve zool dat je er bent

“Ik ben jaloers op jou”, klinkt het naast me. En wanneer ik hem verbaasd aankijk vervolgt hij: “Jij staat hier altijd zo relaxed, alsof je alle tijd van de wereld hebt. Hoe doe je dat toch man?”

“Ik glimlach”, zeg ik met een grijns terug. En ik zie hem denken: Wat zegt die halve zool nu? Sterker nog hij spreekt het uit: “Wat is dat nu voor een antwoord? Je klinkt als een halve zool.”
Ik lach. “Maar wel als een halve zool met rust aan zijn kop, kalmte in zijn lijf en een open hart”.

“Ja, ja en dat allemaal door een glimlach? Hou toch op man.”

“Nou ja, niet allemaal alleen maar door een glimlach maar het is wel een eerste stap."

"Wanneer ik gelijk krijg dan is onze volgende lunch op mijn kosten, en wanneer ik ongelijk blijk te hebben ook”

Ik betaal

"Weet je wat? Ik daag je uit. Wanneer ik gelijk krijg dan is onze volgende lunch op mijn kosten, en wanneer ik ongelijk blijk te hebben ook”.

Het ongeloof valt van zijn gezicht af te lezen. “Eh, nu ben je echt een halve zool aan het worden, want in beide gevallen betaal jij de lunch”.

“Dat klopt”, zeg ik met een glimlach. “Maar jij moet wel beloven dat je een week lang, elke dag als ’s ochtends de wekker gaat jij maar één keer op die snooze-knop ramt en niet drie keer. En dat jij je niet nog een keer omdraait, maar dat je die 10 minuten met een glimlach op je gezicht aan je dag gaat denken. Dat je bedenkt dat je zo meteen lekker rustig op gaat staan, je fris uit de badkamer komt -terwijl je jezelf glimlachend in de spiegel aankijkt- en dat je gaat genieten van een heerlijke kop koffie voor je de deur uit gaat. En in die 10 minuten mag de glimlach niet van je gezicht”.

Stevige grijns

Een week later loop ik op mijn gebruikelijke tijd (zo rond 08.20u) naar de waterkoeler. En zodra ik hem zie staan weet ik het al. Ik mag de lunch gaan betalen en dat ga ik met heel veel plezier doen. Want hij kijkt me aan met een stevige grijns op zijn gezicht.

“Hey, halve zool. Hoe wist jij dat het zou werken met dat rare trucje van je?” Ik schiet in de lach. “Man je kent me toch, het is geen trucje. Het is gewoon een feit dat wanneer je glimlacht, je gezicht en daarmee je hele lijf ontspant. Wat op zijn beurt weer een signaal aan je hersenen geeft dat het veilig is in je omgeving, dat je relaxed mag zijn. En door ook meteen op een positieve manier aan de dag te denken, bijvoorbeeld die beloning van die heerlijke kop koffie (of thee) in alle rust, duw je al die onnodige ballast van haast en gedoe uit jouw systeem”.

“En dit was slechts een eerste stap?” Er klinkt nog steeds ongeloof in zijn stem. “Jazeker, dat was pas een eerste stap. Moet je eens bedenken wat er nog meer mogelijk is met alleen maar hele kleine stapjes te zetten”.

“Maar dat van dat glimlachen, dat kan ik dus eigenlijk de hele dag door toepassen. (Hij was altijd al een snelle leerling). Want ik voel me er gewoon echt beter door”.

Jij betaalt

Ik knipoog naar hem. “Voor de tip van de ochtendglimlach betaal ik de lunch. Maar voor het inzicht dat je dit dus de hele dag door kan toepassen en jij je echt beter gaat voelen, daarvoor betaal jij volgende week ons etentje”. En zonder een seconde na te denken zegt hij: “Dat is goed, en dan vertel jij me meteen over die andere stappen die ik kan zetten. Ben je toch een slimmere halve zool dan ik dacht!”

En met een glimlach op zijn gezicht loopt hij naar zijn werkplek.