Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...

Wie zijn agenda heb ik in mijn hand?

Complete volksstammen maken de bovenstaande zin in originele vorm zonder moeite af. Want wie groeit er nu niet op met Sneeuwwitje, het sprookje van de gebroeders Grimm. Onsterfelijk gemaakt door Walt Disney, als zijn eerste animatiefilm.
Natuurlijk kennen we allemaal de moraal van het verhaal. De spiegel die symbool staat voor het geweten en altijd de pure waarheid spreekt.

Van oudsher was dat natuurlijk altijd het doel van een verhaal of een sprookje. Om kennis over te brengen, om een moraal te delen, om mensen een waarschuwing mee te geven en om elkaar iets te leren. Het vertellen van verhalen was hoe onze voorouders al deze dingen doorgaven van generatie op generatie.

Er zit opvallend veel symboliek in sprookjes, dus ook in Sneeuwwitje. Denk maar eens aan het getal 7 en de dwergen. Of dat ze uitgerekend in een appel bijt. En wat dacht je van het feit dat onze lieve Sneeuwwitje in een glazen kist ligt?

De magische spiegel

Maar laten we eens teruggrijpen op de spiegel. Die meedogenloos eerlijk de waarheid spreekt tegen de koningin en haar vertelt dat Sneeuwwitje duizendmaal mooier is dan zij. Waarop de koningin groen en geel van jaloezie wordt en… nou ja, je kent het sprookje.

Het zou goed zijn als wij zo’n magische spiegel zouden hebben. Die altijd eerlijk is tegen ons. Die ons vertelt wanneer we gas terug moeten nemen. Wanneer het tijd is om aan onszelf te denken. Wanneer het noodzaak wordt om voor onszelf te zorgen en te luisteren naar de signalen van ons lijf. Die letterlijk onze spiegel is wanneer het om onze mentale gezondheid gaat.

"Wat als ik je vertel dat ook jij een magische spiegel hebt?"

Maar helaas bestaan zulke spiegels alleen maar in sprookjes zoals Sneeuwwitje. Of niet?
Wat als ik je vertel dat jij ook zo’n magische spiegel hebt. Wat wanneer jij daarin kan kijken en dat ook jou de meedogenloze waarheid wordt verteld over jou?
Zou je in die spiegel durven kijken? Zou je in alle eerlijkheid durven omarmen dat je het misschien ook wel echt veel te bont maakt voor jezelf? Zou je kijken…? Nou…?

"Zou je in die spiegel durven kijken?"

Laat mij je dan verrassen en je vertellen dat je die spiegel hebt. Misschien niet eentje waarin je jouw fysieke spiegelbeeld ziet, maar wel jouw mentale. Misschien niet eentje die hardop tegen jou spreekt, maar die jou wel haarfijn alles laat zien.

Dus toe maar…
Loop er maar naar toe...
Pak hem maar...
Ga er maar even voor zitten...

Hoe zit het met jouw moetjes?

En kijk daadwerkelijk eens goed naar jouw agenda!

Naar al die afspraken, al die kleine aantekeningen, al die “moetjes” van deze week.
Elke gehaaste pas, elke keer dat je in de stress schiet, elke uitgebluste avond op de bank, elke geprikkelde vergadering en elke minuut in de file…

Ze staan er allemaal al.
Gepland, tot op de 5 minuten nauwkeurig.
Wachtend, als kleine sluipmoordenaars, om elke dag een stukje van jouw energie op te slurpen.
Totdat je leeg en uitgeblust bent. Totdat je jezelf naar het weekend sleept om bij te komen.

Nou ja, bijkomen… proberen wat rust te nemen tussen al het sport-, familie- en vrienden-gebeuren door.


Jouw agenda is diezelfde bruut eerlijke spiegel als die waar de koningin uit Sneeuwwitje in keek. En de vraag is, durf jij de waarheid onder ogen te zien of sluit je jezelf daarvoor af en blijf je excuses zoeken om toch maar door te gaan. Om maar vooral niet naar jezelf te luisteren.

De spiegel liegt niet!

Laat me jou dan dit vertellen. Jouw agenda liegt niet. Net zomin als de toverspiegel dat doet. En je kan proberen weg te kijken, je kan proberen weg te rennen (dat doe je feitelijk nu al), je kan doen alsof je doof bent. Maar jij weet, net zo goed als ik, dat de waarheid een heel groot duurvermogen heeft.

Al ga je nog zo hard en nog zo fel, de waarheid gaat je altijd inhalen. Gaat jou een tikje op jouw schouder geven en je breed lachend aankijken wanneer jij omkijkt. Om je vervolgens al die signalen die jij al die tijd hebt genegeerd in één keer op een presenteerblaadje aan te bieden, zonder dat jij ze kan weigeren. En dan zit je daar mooi, met je kersverse burn-out, die onvermijdelijke hartaanval of nog erger…

Natuurlijk wil je dat niet. En de vraag is en blijft: “Wat kan ik eraan doen?”
Mijn advies is simpel. Pak die agenda, die jouw spiegel is, en kijk er nu eens echt in.
Besef je eens wat je jezelf aandoet met de manier waarop je jouw tijd besteedt.

-Hoeveel tijd neem je voor jezelf?
-Hoeveel tijd neem je voor rust?
-Of gaat al jouw tijd op aan de zorg voor anderen, aan werk en aan het jezelf voorbij hollen?

Vind je het moeilijk? Maak dan van "jouw tijd" simpelweg ook tijd die je echt prioriteert. Plan die tijd gewoon in jouw agenda. Met vast blokken. Waarin met dikke vette letters staan “Mij-tijd”.
Zodat je, wanneer je daar iets anders wilt plannen, weet dat dat niet gaat. Want de belangrijkste afspraak die er maar kan zijn staat er al: De afspraak met jezelf!